Met het einde van 2018 in zicht, is het een goed moment om terug te kijken op hoe het allemaal begon. Niet zo zeer hoe mijn Nieuw-Zeeland avontuur is begonnen, maar wel hoe ik daar uiteindelijk terecht ben gekomen (link: 'over mij' pagina). In 2013 ben ik afgestudeerd aan de Vrije Universiteit en begon ik met mijn baan als belastingadviseur. Om een balans te bieden aan al het cijfermatige werk en de financiële wereld werd ik ook vrijwilliger voor het Rode Kruis in Amsterdam. Als vrijwilliger werd ik gekoppeld aan Tiny, een dame van destijds 93 jaar die eenzaam was. Elke twee weken bezocht ik haar en mettertijd bouwde wij steeds meer een band op. We deden veel leuke dingen zoals naar de geitenboerderij in het Amsterdamse Bos, lunchen op een boot, wandelingen en we vierde zelfs samen kerst. Daarbuiten brachten we ook veel tijd door in haar aanleunwoning, dronken we thee en aten we ‘schilletjes’ zoals Tiny dat noemde. Gekonfijte sinaasappelschillen in pure chocola. Bovenal hadden we eindeloze gesprekken, over vroeger, over hoe het nu was en vooral over hoe het beter zou kunnen.
Tiny zou graag meer mensen willen spreken, meer buiten willen zijn, én een reden hebben om op te staan. Langzaam vormde het idee om dit te combineren in een soort woonboerderij. Waar ze samen met anderen kon wonen, kon zorgen voor de dieren op de boerderij of wat onkruid wieden in de kruidentuin en samen eten na een dag werken. Ze zou daardoor meer aanspraak hebben en zin in het leven krijgen. Tiny was katholiek en vertelde mij dat ze elke avond bad voor dat ze ging slapen. Ze bad dat ze niet meer wakker zou worden de volgende dag. Ze had een prachtig leven gehad, maar nu hoefde het niet meer. Er was zo weinig geluk nog over en niets meer om de volgende dag voor uit bed te komen.
Ik heb Tiny beloofd om ooit deze boerderij te beginnen. Ze had er zo graag willen wonen. In 2015 is ze overleden, ze zal dit dus niet meer mee maken. Maar zij is degene die dit zaadje bij mij heeft gepland, die ervoor heeft gezorgd dat ik ouderen een meer waardevol einde van hun leven wil geven. Tiny reist met mij mee door Nieuw-Zeeland en zal altijd een onderdeel zijn van dit project. In loving memory…
Op 14 augustus 2014 zijn Tiny en ik geïnterviewd voor Max Magazine. De link naar dit interview vind je hier: "Het voelt alsof ze mijn eigen dochter is" - Max Magazine.
댓글