Over een maand wordt mijn oma 93 jaar. Ondanks die leeftijd woont ze al 45 jaar in hetzelfde huis. Natuurlijk heeft ze hulp van mijn tante, andere familieleden en een schoonmaker. Ook haar kleinkinderen komen zeer regelmatig even aanwaaien en dat vindt ze zelf erg bijzonder. Ze zegt altijd dat haar vrienden en vriendinnen de kleinkinderen misschien eens in de paar maanden zien als ze geluk hebben. Dat begrijpt ze zelf niet zo goed, omdat ze ‘toch niets bijzonders doet’. Maar wij als kleinkinderen begrijpen het wel. Bij oma is alles gewoon heel relaxt. Alles kan en alles mag en nog belangrijker, met oma kan je overal over praten. Ze oordeelt en veroordeelt niet en heeft vaak allerhande tips. Wat ook bijdraagt aan het feit dat wij regelmatig langs komen, is dat de tijd niet relevant is. Mijn oma gaat sowieso niet voor 24.00 uur naar bed, en als het gezellig is, we een goed glas wijn drinken, dan kan het zomaar 02.00 of 03.00 in de ochtend worden. Oma vindt dat altijd goed.
Toen ik terug kwam uit Nieuw-Zeeland, op vrijdagavond, ben ik na het welkom op Schiphol nog ‘even’ naar mijn oma gegaan. Rond 22.00 was ik daar, samen met mijn broertje. Mijn tante en oom kwamen ook nog even een wijntje drinken, en toen mijn neefje om 1.00 uur klaar was met werken, kwam hij ook langs. Uiteindelijk hebben we daar tot 04.00 uur in de ochtend gezeten. Verhalen verteld, herinneringen opgehaald, wijn gedronken en vooral gelachen. En oma zit te genieten, de hele lange nacht. 92 jaar, maar wat een levenskracht.
Wij als kleinkinderen begrijpen wel, dat we graag langs gaan bij oma. Ze is een voorbeeld, voor mij, voor ons allemaal. Op deze manier oud worden is een feestje. Dit is wat ik anderen ook zou willen geven. De gezelligheid, verhalen en levenservaringen delen, maar vooral het samenzijn. Wat zou het mooi zijn als ik deze sfeer kan creëren op mijn toekomstige boerderij.
Met dank aan Retinas Fotografie voor deze prachtige foto's van mijn oma.
Commenti