Afgelopen week ben ik begonnen met het werken op een kiwi boomgaard. Geen WWOOFing of vrijwilligerswerk deze keer, maar betaald werk. Dat heb ik geweten. Ik heb het minder lang volgehouden dan gepland, want na ruim één week werken heb ik per direct ontslag genomen. Dat lag niet zozeer aan het werk, ondanks dat het zwaar en ongelofelijk saai was, maar meer aan de leidinggevenden.
Deze leidinggevenden houden in de gaten of je je werk wel goed doet. Of tenminste, dat is de functie omschrijving. In de praktijk komt het er op neer, dat zij enkel in de gaten houden dat je niet je telefoon aanraakt (ten strengste verboden) en niet praat (ook ten strengste verboden). Dat eerste is logisch omdat je beide handen nodig hebt om te werken. Het niet mogen praten is onbegrijpelijk. Echt onbegrijpelijk. Het werk is geen ‘rocket science’. Het is gewoon lopende band werk. Een beetje afleiding in de vorm van een gesprek is meer dan welkom. De hele dag muziek luisteren (dat is wel toegestaan) wordt ook zo saai.
Mijn taak bestond uit het voorkomen dat de kiwiboom te groot wordt en zijn energie stopt in het laten groeien van nieuwe takken in plaats van de kiwi’s. Een kiwi boomgaard is een netwerk van planten, die groeien op ongeveer 1.80 meter hoogte. Voor het werk moet je minimaal 1.70 meter lang zijn, maar hoe langer hoe beter. Dat komt omdat je boven je hoofd moet werken. De hele dag. Op zoek naar de zijscheuten van de boom om vervolgens het knopje plat te knijpen zodat hij niet meer verder groeit. Het zogenoemde ‘tipping’ of in het Nederlands ‘dieven’. Een andere taak is het zogenoemde ‘thinning’. Hierbij moet je het teveel aan bloempjes plukken zodat er ruimte genoeg is voor de kiwi’s en ze allemaal tot een bepaalde grote kunnen groeien.
Ik ben een aantal keer aangesproken op het feit dat ik aan het praten was. Vervolgens ben ik naar de manager gegaan. Ik vertelde hem dat ik vind dat het om de kwaliteit en snelheid van het werk moet gaan. Als iemand ontzettend langzaam was, dan werd daar namelijk niets van gezegd, maar doorwerken en praten is uit den boze. Als ik ergens niet tegen kan is het onrechtvaardigheid. Dus na een discussie hierover sloot ik per direct mijn tijd en energie hier niet langer te verspillen, ondanks dat de manager graag wilde dat ik bleef omdat hij vond dat ik wel hard werkte. Het was duidelijk geen match.
Wat een opluchting en een vrijheid. Het laat mij eens te meer beseffen dat het leven kort is en je geen tijd moet verspillen aan werkzaamheden die je meer energie kost dan het je oplevert. Break free.
Haha...groot gelijk ): Wat een prachtig foto's van jou, en die kleuren van het water, zo mooi!